De laatste week van September, oftewel het WK wegwielrennen, na een goed laatste weekend reisde ik met vertrouwen af naar het Spaanse Ponferrada. Tijdens de verkenning bleek dat het parcours slopend lastig was, maar waar het moeilijk werd om echt weg te kunnen rijden.
Het koersverloop bleek al snel een zelfde richting op te gaan want de Australiërs controleerden al vanaf het begin de wedstrijd voor sprinter Ewan. Rond halfkoers besloten we als ploeg om de koers harder te maken, aangezien iedereen er al vrede mee leek te hebben dat we op een massasprint afstevenden. Lennard Hofstede reed weg met een groep en toen die teruggepakt werd versnelde ik, zonder dat hier reactie op kwam. Een nieuwe aanval van Lennard had meer succes en toen er op 2 rondes voor het eind een groep met daarbij ook Sam Oomen en Mathieu van der Poel oversprongen, leken de Australiërs eindelijk kwetsbaar. Uiteindelijk kwam alles toch nog terug samen totdat op de laatste klim de Noor Bystrom wegreed om solo naar de wereldtitel te rijden. Uiteindelijk won Ewan op een handvol seconden de sprint om de 2e plek. Mochten wij niet zijn gaan koersen, had hij zeker de wereldtitel gepakt, aangezien de Australiërs dan tot het eind hadden kunnen controleren. Ikzelf was goed genoeg om te volgen, maar niet om aan te vallen. In die sprint om plek 2 zag alles er goed uit, toen een Colombiaan voor mij op 300 meter al aanging. Net op dat moment ging alleen Loic Vliegen net van kop af en stuurde uit naar rechts, net waar wij de sprint inzetten. Ik ging in de remmen en had daarna niet meer de ruimte om nog van voren te komen, hierdoor eindigde ik als 21e.