1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6

Na mijn sleutelbeenbreuk 5 weken geleden was het de vraag of ik mij aan de vooraf geplande wedstrijdindeling kon houden en kon beginnen in Kreiz Breizh. Afgelopen week trok ik tijdens de avondcriteriums van Boxmeer en Stiphout de conclusie dat dit wel mogelijk was, zonder dat ik daar al te veel verwachtingen bij moest hebben.

De eerste van in totaal 4 etappes, is over het algemeen de belangrijkste. De wegen zijn geen moment vlak of rechtdoor en zonder de controle van een ploeg die aan de leiding staat betekent dit chaos en dus ook koers. In die chaos kreeg ik het voor elkaar om mijn wagonnetje aan te pikken bij een kopgroep van 24. Ik was als enige van de ploeg vertegenwoordigd en had het daarnaast zo lastig bergop dat ik het kopwerk zo veel mogelijk vermeed. In de finale was ik dan ook niet goed genoeg om op alle aanvallen te reageren en toen er 5 man wegreden zat ik niet mee, wel kon ik nog het sprintje winnen van de achtervolgende groep, ondanks dat de aanzet nog niet zo is zoals die geweest is.

Etappe 2 was maar 80 km en van controle was geen sprake, het was voortdurend koers met de enige uitvalspoging na de andere. Uiteindelijk werd het een massasprint die door ploegmaat Andre Looij gewonnen werd. 's Middags was er nog een rit van 90 km met een lastig plaatselijk rondje waarin ik voelde dat ik nog te kort kwam om van voren mee te doen. Ik eindigde uiteindelijk in het peloton achter een ontsnapte groep waaruit ploegmaat Timo Roosen de sterkste bleek, waardoor hij opschoof naar de 2e plek in het klassement.

Op de slotdag was het een kwestie van overleven en daarnaast te proberen om Timo nog een gooi te laten doen naar het eindklassement. Op wederom een lastig plaatselijk rondje kon ik mij al wat meer in de debatten mengen en op het einde schoof ik nog weg in een gevaarlijk groepje, de Italianen toonden zich wat minder en toen we werden gegrepen probeerde Timo nog met verschillende aanvallen leider Busato op achterstand te zetten. Helaas bleek de ronde daar niet lastig genoeg voor en we stevenden af op een nieuwe massasprint. In die sprint werd ons feestje toch nog wat groter want ploegmaat Stan Godrie toonde zich de snelste van het uitgedunde peloton en maakte de trilogie van de ploeg compleet.

Al met al dus een zeer geslaagd weekendje Bretagne, met de nodige wedstrijdkilometers voor mij en de nodige overwinningen van de ploeg keerden we richting huis. Timo werd dus 2e in het eindklassement en ikzelf eindigde ook nog 15e. Benieuwd of ik aankomende week in de Drielandenomloop al weer kan meedoen voor de zege..